Băjásu-l szăráksî dráku

Ink-o dát Drágu-l Domn sj-o dát, on băjás. Dá ro szărák éjrá, n-áve nisj lyemnyé, nisj mănkáré, nisj bány, nyimik.

Hej, odátă sză gîngyestyé, merzsjé dăpă lyemnyé. S-o lat szăkurá máré dă băjás în mînă.

Merzsjé sî kată. Jáká áfl-on lyémn. Áplyikát éjrá lyémnulá pă ápă. Ápo o văzut jél on krák déj uszkát. Na, p-alá l-o tije zsjosz. Sză urkă szusz, szăkure dusje ku jél. Kînd azsunsz ákulo lá krákulá, kit sză-l tájé – járnă-j, dá nu, frig ăj, frig lá mîny –, tájé, sî-j lunyikă szăkure dîn mîná zsjosz. O kăzut în ápă. Dá ápá-jrá dă szub lyémn.

N-áku sj-o fi ku szăkure? Sz-o szkuburît zsjosz dîn lyémn.

– Damnye me, kum m-oj szkatyé szăkure?

Sz-ă ujtă jél kéril, sjé sză fákă máj. Sî áflă jél o bată bună lungă, kivirlestyé ku batáje-n ápă, dádă s-aflá szăkure.

Jákă sjiny sză vijé p-áisj? Vinyé dráku lá jél.

– Á sjé fásj tu áisje, cîgănásu?

– Jaj – zîsjé –, sjé ám dă gînd sză-m fák jo áisje? Dă-m mijé hugyină áku má – zîsjé –, sză-m fák lukru áisje. Măszur ápá – zîsjé –, áisje kit dă ádînkă-j.

– Á sj-o fi áisje? – zîsjé.

– Ávény dă gînd sză făsjény o biszerikă.-  zîsjé.

– Juj, áje sză nu fásj! Áhuz  tu, – zîsjé – máj bényé-c dau on szák dă bány, numá áisj nu fă – zîsjé – biszerikă. Noj áisje săgyény, în ápásztá, dá tu áisje fásj biszerikă.

– Dábá nu, kă jo áisje trébé sză fák biszerikă.

– Nu fă! Háj, dă tu ku minyé! Îc dau száku-l dă bány.

Damnyé, sî sz-o lat dráku, sză dusje-nnentyé. Păkînd cîgănásu azsunsz áká, sî jél o vinyit înnápoj má.

Puff, o pusz száku-l dă bány zsjosz.

– Na, c-ám ádusz.

– Na, bényé – zîsjé –, ásztá ci-j nuroku, hă nu fák biszerikă.

Na, bényé.

Héj dá hăsztá, drákusztá nuj-rá hăl bătîrn, jél kupilu drákuluj ăjrá, hăsztá-jrá hăl măkăcăl.

Fásjé dráku-l bătîrn:

– Á mă! – zîsjé pă kupilu. – Hungyé-j száku-l dă bány?

– Tátă! L-ám dát cîgánuluj. – zîsjé.

– Dá dă sjé?

– Biszerikă áve dă gînd hă fákă – zîsjé – áisje jáká.

– Á, á. Styij, sjé? – zîsjé. – Vij merzsjé lá jél sî vij fásjé verseny ku jél. Káré o nyiri, á luje o rămănye száku-l dă bány.

Bényé.

Járă merzsjé drăkucu lá jél.

– Punyé uretyé, băjásulyé! Háj, sză făsjény on egyessug. Á luje o fi száku-l dă bány, káré máj táré o styi sză sză gye pă fugá. – zîsjé.

– Ho, ásztá-j kutotu? Jo nisj nu purnyészk ku tyinyé sză dau pă fugá, jo m-oj mîná kupilu ku tyinyé. – o zîsz cîgănásu. – Numá háj ku minyé, p-áisj sză zsakă pă hungyivá p-în tufilyestye kupilu-m – zîsjé.

Merzsjé p-ákulo sî dîn tufilyeje jásă, száré-n szusz.

– Na, jákătă-l, kupilu mnyo! Du tyé dăpă jél! Véz, kă sz-o lat pă fugá má. – zîsjé.

Sî sz-o lat, Damnyé, jépurilye, dá sî hălá dráku dăpă jél pă fugá.  Kînd o szămcît jépurilye, kă merzsjé sjinyivá dăpă jél, sî máj táré-lyirgá. Styij, kum ályárgă jépurilye. P-áisj, p-ákulo.

Sî sz-o lat dráku dăpă jél, Damnyé, átit o mérsz dăpă jél, tată zuá ályirgá dăpă jél.

Dă száră o mérsz înnápoj. Szpunyé lu tátă szo:

– Jél nisj n-o vinyit ku minyé-n verseny. – zîsjé. – Átitá kupil jáká, o mînát ku miny – zîsjé. – Tată zuă ám dát pă fugá, tot nu l-ám putut ápuká dîn fugă. Nu l-ám putut ápuká.

Májká me! Sj-o fi? Ákulo-j száku-l dă bány.

– Puny uretyé!

– Na, bényé. Sj-o fi?

– Vij ápuká buzdugánulá, sjukánu hăl máré. Káré máj nált l-o zvărlyi în livigo, á luje sză fijé száku-l dă bány.

Merzsjé. Háp dráku dă buzdugánu, buzdugánu d-ákásză-jrá álá, l-o lat pă umiré, merzsjé. Ájd o purnyit!

Kînd azsunsz lá cîgánu, l-o izbit zsjosz. Sz-o zdrănsjinát kulyibá.

– Májká me! Sjé-j ásztá?

O jăsît cîgănásusztá.

– No, cîgănásu! – zîsjé. – Ált egyessug ony fásjé. Kár máj nált o zvărlyi sjukánusztá în livigo, á luj o fi száku-l dă bány.

– Ápo, áhuz, sjé?

– Ápo zvărlyestyé-l k-ánti tu, dăp-áje jo. – o zîsz cîgănásu.

Dráku l-apukát sjukánu, sz-o ujtát szusz, sî l-o zvărlyit.

O mérsz. Kînvá dăpámnyáză o kăzut înnápoj sjukánu. O kăzut zsjosz, o tunát în pămînt, d-ábe sză vigye mănyou-j, ása-tunát în pămînt. Sî sz-ápukă dráku, hăl szkată.

– Nu-l szkatyé tu d-ákulo, maj jo l-oj szkatyé lă, sî l-oj zvărlyi. – zîsjé.

Damnyé, Dimizolyé! Sz-ápukă cîgănásu dă jél, l-ápukă. Jél ăj în pămînt má, buzdugánu. Sză ujtă-n nor, sză ujtă, sză gîngye. „Sj-o fi áku má”. Dá nu, kă nu-l putye, nisj nu-l putye miská buzdugánu. Sză ujtă.

Dráku ástyáptă, kînd l-o zvărlyi má.

– Á cîgănásjé? Á pă sj-ástyépc tu? Kit ástyépc má?

– O! – zîsjé. – Ástyáptă! Styij sj-ástyépt? Kit sză dăstyigă frátyi mnyo usá în nor, s-ápo l-oj zvărlyi lu frátyi mnyo, kă jél n-áré buzdugán. – zîsjé.

– Átunsj, nu.

Háp dă buzdugán, l-o szkosz dráku dîn pămînt, hájd ákász.

– Tátă! – zîsjé. – Áve sză-l zvărlyászkă lu frátyi szo – zîsjé – în nor, kă frátyi szo n-áré sjukán.

Na, ásá or rămász bányi lá cîgănásu.